ในโลกนี้     มีนักสะสมมากมาย

บ้างสะสมแสตมป์ บ้างสะสมหนังสือ บ้างสะสมตุ๊กตา บ้างสะสมของเล่น บ้างสะสมรถ ฯลฯ

เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้มีโอกาสพูดคุยกับนักเดินทางและนักสะสมมืออาชีพท่านหนึ่งค่ะ

คุณศุภชัย บอกเล่าเรื่องราวชีวิตการเดินทางและของสะสมที่ฉันไม่ค่อยได้รู้จักให้ฟัง

ไม่ว่าจะเป็น วารสาร/นิตยสารฉบับปฐมฤกษ์ หรือ DND ป้าย Do Not Disturb ของโรงแรมที่คุณศุภชัยเก็บกลับมาเป็นของที่ระลึกจากการเดินทางและจากการแลกเปลี่ยนกับเพื่อนๆนักเดินทางของเขา

คุณศุภชัยถามฉันว่า “แล้วคุณจุ๊สะสมอะไรบ้างไหมครับ”

ไม่เคยมีใครถามคำถามนี้กับฉันมานานแล้ว สมองของฉันเริ่มย้อนเวลากลับไป

ตอนเด็กๆ ฉันมีของสะสมเยอะแยะไปหมด เช่น แสตมป์ หนังสือกลอน เหรียญ ตั๋วรถไฟโบราณ จดหมาย

แต่ของสะสมเหล่านั้นไม่จีรัง เพียงไม่นานฉันก็เปลี่ยนไปสะสมอย่างอื่นตามกระแสนิยมไปเรื่อย

มีเพียงสิ่งหนึ่งที่ฉันสะสมมาเป็นเวลานานที่สุด และสะสมมาจนถึงทุกวันนี้

จนฉันสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า ฉันเป็น “นักสะสมโปสการ์ด”

การสะสมโปสการ์ดของฉันเริ่มต้นพร้อมๆกับการออกเดินทาง…นับตั้งแต่เข้าเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย

ผ่านไปสิบกว่าปี ฉันมีกล่องใส่โปสการ์ดหลายกล่อง

บางกล่อง เป็นโปสการ์ดเปล่าที่ยังไม่ได้เขียน ฉันชอบซื้อมาเก็บไว้ เพราะถูกใจในภาพ ตัวหนังสือ หรือแม้แต่ถูกใจผู้ขาย

หลายๆครั้งที่ฉันหยิบโปสการ์ดในกล่องเหล่านั้นใส่กระเป๋าเดินทาง เอาไว้ส่งหาตัวเองและคนที่ฉันคิดถึงระหว่างทาง

และอีกหลายๆครั้งที่การเดินทางทำให้ฉันได้โปสการ์ดเปล่าใบใหม่ๆจากสถานที่ใหม่ๆมาเติมลงในกล่องจนเต็ม

หลายกล่อง เป็นโปสการ์ดที่ถูกส่งมาจากการเดินทางทั้งในและต่างประเทศ

ลายมือที่คุ้นเคย เพราะเป็นลายมือของฉันเอง ลายมือเพื่อนสนิทที่เราชอบส่งโปสการ์ดถึงกัน ลายมือน้องสาวจากแดนไกล วันนี้ ฉันมีลายมือแปลกๆใหม่ๆส่งมาหามากขึ้น น่าแปลก…ที่ฉันจำลายมือทุกคนได้ขึ้นใจ

โปสการ์ดบางใบเต็มไปด้วยข้อความขยุกขยิกอัดแน่นเต็มกระดาษแผ่นเล็กจนแทบจะไม่มีช่องว่าง

บางใบ มีเพียงข้อความสั้น เพียงเพื่อให้ผู้รับได้รับรู้ว่า…มีคนคิดถึงอยู่

บางใบมีเพียงแสตมป์ตรายางเก๋ๆ เพียงเพื่อจะบอกว่า…ผู้ส่งอยู่ ณ แห่งหนใด

ไม่ว่าอย่างไร กระดาษแผ่นเล็กนาม “โปสการ์ด” มักส่งความสุขและความทรงจำมาให้ผู้รับสม่ำเสมอ

สิ่งที่ฉันทำทุกครั้งในการเดินทาง…คือการเลือกหาโปสการ์ด เขียนถึงตัวเองและคนที่ฉันคิดถึง

หากการเดินทางครั้งนั้นมีเพื่อนร่วมทาง ฉันมักจะเว้นที่ว่างไว้ให้เพื่อนร่วมทางแทรกตัวอักษรเขียนถึงฉัน เขียนถึงการเดินทางของเราด้วย

ฉันคิดว่า โปสการ์ดทำหน้าที่คล้ายๆภาพถ่าย ที่เวลาเราเปิดดูหรือหยิบมาอ่าน มันจะเป็นเหมือนไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับไปบอกเล่าเราถึงความรู้สึก ณ ขณะนั้น …ความทรงจำบางอย่างจึงถูกรื้อฟื้นขึ้นมาใหม่ทันที่ที่ได้รับโปสการ์ดใบเล็ก หรือเปิดกล่องสะสมโปสการ์ดขึ้นมาอ่านอีกครั้ง

ยิ่งในยุคที่เทคโนโลยีทำให้คนเปลี่ยนนิสัย เป็นคนขี้เกียจเขียนอะไรยาวๆ

ในโลกที่มีไดอารี่ออนไลน์ ฉันกลับมองเห็นเสน่ห์ของโปสการ์ด และมีความสุขมากขึ้นเมื่อมีใครสักคนส่งความคิดถึงมาหา

เวลาผ่านไปสิบกว่าปี ฉันไม่เคยนับว่ามีโปสการ์ดทั้งหมดกี่ใบ

แต่ฉันรู้ว่ามีใครเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำนั้นบ้าง

และทุกครั้งที่นึกถึง…ฉันมีความสุข

ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่า ฉันควรเรียกตัวเองว่าเป็น

“นักสะสมการเดินทาง”

“นักสะสมโปสการ์ด”

หรือ “นักสะสมความสุข” กันแน่

แล้วเพื่อนๆสะสมอะไรกันบ้างคะ